กลอนวันแม่

สตรีใด……ไหนเล่า……เท่าเธอนี้

เป็นผู้ที่……ลูกทุกคน……บ่นรู้จัก

เป็นผู้ที่……มีพระคุณ……การุณนัก

เป็นผู้ที่……สร้างความรัก...สอนความดี

เป็นผู้ที่……คอยสั่งสอน……เอาใจใส่

คอยห่วงใย……เราทุกคน……จนวันนี้

เปรียบแสงทอง……สว่างล้ำ……นำชีวี

เธอคนนี้……คือ ” แม่ ”……ของเราเอง


...วันเกิดเราเป็นดั่งวันสิ้นลมแม่

เจ็บปวดแท้ดั่งน้ำตาพาจะไหล

สองมือออบโอบอุ้มแกว่งเปล

น้ำนมเลี้ยงอุ้มชูให้เติบใหญ่มา

แม่เปรียบดั่งยารักษายามป่วยไข้

แม่เปรียบดั่งต้นไม้ใหญ่ร่มใบหนา

แม่เปรียบดั่งดวงตะวันส่องแสงมา

แม่เปรียบดั่งผ้าห่มหนาอบอุ่นกาย

เปรียบดั่งพระในบ้านชี้แนะลูก

สถิตถูกอยู่กลางใจไม่ไปไหน

กตัญญูตอนนี้ยังไม่สายไป

ก่อนแม่ไซร้หลับตาไปไม่ลืมเอย


มือน้อยน้อยแม่คอยอุ้มชู...แม่เฝ้ามองดูไม่ห่างไปไหน

แม่เฝ้าปลอบขวัญยามลูกหลับใหล...ไม่ยอมห่างไกลไปจากสายตา

มือน้อยน้อยของแม่ล้ำค่า...อุ้มชูลูกมาจากเล็กเด็กแดง

ยามลูกเติบใหญ่ด้วยน้ำพักน้ำแรง...ด้วยใจที่แกร่งของแม่ถักทอ


...หากกล่าวถึง คำนี้ คำว่าแม่

บังเกิดแก่ สายตาชน คนทั้งผอง

ก็นิ่งคิด นิ่งเงียบ นิ่งยืนมอง

ไม่มีสอง นึกถึงคุณ พระคุณมารดา

...กลั่นเม็ดเลือดเม็ดน้อยนับร้อยหยด

จนปรากฏเป็นหยดนมรสกลมกล่อม

เพื่อหล่อเลี้ยงทารกน้อยค่อยอดออม

เฝ้าถนอมฟูมฟักรักเมตตา

วันเปลี่ยนวันเดือนเปลี่ยนเดือนหมุนเคลื่อนคล้อย

จากเด็กน้อยเริ่มมีแรงเริ่มแข็งกล้า

ค่อยสอนเดินสอนทำสอนคำจาสอนปัญญาสอนวิชาสารพัน

...ทารกน้อยวันนี้เห็นเป็นผู้ใหญ่

แม่ภูมิใจในผลงานการสร้างสรรค์

ความเหน็ดเหนื่อยกายใจหายไปพลัน

เมื่อถึงวันลูกได้รับปริญญา

...วันนี้ลูกของแม่สุขถ้วนทั่ว

มีครอบครัวอยู่เย็นเป็นฝั่งฝา

แม่คนนี้ย่างเข้าสู่วัยชรารอเวลาสู่กองฟอนตอนสิ้นใจ

...วันเอยวันแม่สองตาแลหม่นหมองอยากร้องไห้

บ้านแม่อยู่วันนี้ไม่มีใครมีแต่ไก่กับหมาที่สีมอซอ

อยากฝากดาวถามฟ้าหาลูกรักใครรู้จักบอกให้ได้ไหมหนอ

แม่ชราผู้อยู่หลังยังเฝ้ารอบอกอยากขอเห็นหน้าอีกคราเอย


ที่มา http://www.zabzaa.com/event/12aug.htm